GEMA MAHATHIR

Dari Himpunan Rencana : Datuk Abd Manaf Bin Haji Manaf

Adakah benar Dr. Mahathir menanam semangat supaya umat Islam membenci orang Yahudi dan seterusnya mengatur satu strategi dengan tujuan hendak menghapus Negara Israel melalui ucapannya di dalam persidangan kesepuluh OIC di Putrajaya Malaysia minggu lalu. Ucapan itu telah mencetuskan perasaan marah orang-orang Yahudi yang merampas bumi Arab Palestin dan dijadikan Negara Israel dengan sokongan Negara-negara besar tertentu sebagai hadiah kepada orang Yahudi kerana hendak menebus kesalahan mereka menzalimi bangsa itu di Eropah dahulu.

Menurut mereka usaha Dr. Mahathir itu mesti dihalang. Mulutnya mesti ditutup kerana beliau boleh membuka mida umat Islam. Suaranya boleh menyatukan semula umat Islam dan mempunyai peluang mengembalikan kegemilangan tamadun Islam yang lalu. Mereka sedar bahawa kuasa besar juga mempunyai kepentingan semasa dan bukan mustahil satu masa nanti kuasa-kuasa besar juga akan sedar tentang keperluan bekerjasama dengan negara-negara Islam. Mereka bimbang negara Israel akan terpinggir.

Tohmahan mereka itu tidak benar malah rakyat Israel tidak sepatutnya membuat fitnah terhadap Dr. Mahathir melalui media gergasi yang menyokong mereka. Sebenarnya mereka patut berterima kasih kepada Dr. Mahathir kerana membuka lipatan sejarah dunia pertama dahulu.

Orang-orang Yahudi tidak sepatutnya menentang Dr. Mahathir kerana didalam ucapan itu beliau mengajak supaya umat Islam bekerjasama dengan orang-orang Yahudi sebagaimana mereka menolong bangsa itu semasa mereka lari dari kezaliman eropah ke Negara-negara Arab di Morocco Tunis, Libya dan Mesir. Keturunan mereka yang masih tinggal di Negara-negara ini boleh membuktikan bahawa Negara Islam melindungi mereka.

Dr. Mahathir telah membuat seruan supaya umat Islam masa ini bersabar dan jangan bertindak balas terhadap keganasan Israel kerana reaksi yang negative itu sudah berlalu lima puluh tahun, tindakan balas seumpama itu tidak mendatang apa-apa hasil malah membawa mudarat yang lebih besar. Umat Islam tidak perlu melayan emosi marah mereka tetapi perlu merancang dan mengatur strategi bagaimana boleh mengembalikan kegemilangan umat Islam di masa yang silam itu.

Pada pendapat saya Dr. Mahathir telah Berjaya menawan hati pemimpin-pemimpin Arab apabila beliau kemukakan pandangan dengan caranya yang tersendiri supaya umat Islam berdamai dengan Israel kerana gesaan itu selaras dengan ajaran Islam yang tersebut di dalam surah Al Anfaal ayat 61 yang bermaksud : “Jika pihak musuh cenderung kepada perdamaian, maka engkau juga hendaklah cenderung kepadanya.” Beliau juga telah membentang fakta sejarah perjanjian Hudaibiah di antara Rasulullah Nabi Muhammad s.a.w. dengan kaum Quraish Mekah yang ditentang oleh para sahabat kerana Nabi kita bersifat lemah lembut dan terlalu mengalah. Tetapi akhirnya perjanjian yang dikecam itu mendapat kejayaan besar apabila kemudiannya Nabi dapat menawan kota Mekah dengan aman dan damai tanpa pertumpahan darah. Pada masa yang lalu gesaan berdamai dengan Israel tentunya akan mendapat tentangan yang hebat dari Negara-negara Islam. Mereka tidak mahu berdamai samasekali dengan Israel. Saya merasakan bahawa Dr Mahathir sendiri menjangkakan ramai orang Islam akan bangun menentangnya. Tetapi apa yang berlaku ialah sebaliknya. Israel menentang tetapi umat Islam menerimanya. Ini satu kejayaan besar bagi Dr. Mahathir.

Makanisme untuk perdamaian itu telah pun diputuskan oleh Bangsa-bangsa Bersatu (UN) tetapi tidak dapat dilaksanakan kerana keengganan kedua-dua belah pihak. Rakyat Palestin telah menderita di khemah pelarian lebih 50 tahun dan kita umat Islam, tidak boleh berbuat apa-apa untuk mereka, hanya sekadar mencipta kata-kata besar tetapi kosong. Dengan berani Dr. Mahathir telah merungkai masalah ini di hadapan pemimpin kerajaan-kerajaan Islam di Putrajaya, Malaysia. Beliau berani mengajak umat Islam berdamai dengan Israel untuk kepentingan keamanan, ketenteraman awam supaya semua pihak dapat mencari makan dengan tenang tanpa risau masa depan yang tidak menentu, malah kita semua dapatlah menumpukan sepenuh masa untuk pembangunan dan merancang masa depan yang cerah.

Ucapan Dr. Mahathir itu bukanlah satu usaha merancang untuk menghapus Negara Israel kerana itu tidak mungkin sama sekali berlaku kerana Negara Israel telah di iktiraf oleh Bangsa-bangsa Bersatu(UN) dan disokong kuat oleh kuasa-kuasa besar.

Sebenarnya Israel dan kuncu-kuncunya menentang ucapan Dr. Mahathir itu kerana mereka tidak mahu melihat kebangkitan semula umat Islam melalui reformasi di dalam bidang pendidikan, pentadbiran, ekonomi, pertahanan, penyelidikan sepertimana yang disarankan oleh Dr. Mahathir di dalam ucapannya itu. Mereka bimbang, jika saranan itu mendapat sambutan yang positif dikalangan umat Islam maka akan ujud persaingan yang hebat dengan kuasa-kuasa ekonomi dunia yang menjadi penyokong kuat mereka selama ini. Mereka mula menyelubungi perasaan bimbang dengan saranan yang dibuat oleh Dr. Mahathir. Dengan sebab itu mereka membuat pelbagai andaian dan kemudiannya mengutuk dan mengancam Dr. Mahathir, dengan harapan supaya Negara-negara Islam tidak terpengaruh dengan perancangan dan strategi yang diutarakan oleh Dr. Mahathir itu.

Sekarang pun mereka sudah mula sedar bahawa kecergasan Malaysia dalam bidang perdagangan antarabangsa. Mereka bimbang satu masa nanti Malaysia akan menjadi kuasa ekonomi melalui proxy dengan Negara-negara Islam dan Negara-negara berkecuali yang sudah pun mendapat perhatian dan sokongan. Mereka bimbang E Dinar yang dirancang oleh Malaysia itu benar-benar menjadi kenyataan.

Dalam masa yang begitu singkat di dalam acara sampingan persidangan OIC, Malaysia telah Berjaya mementerai beberapa perjanjian perdagangan dua hal dan perkongsian pintar dengan Negara-negara OIC yang sesetengahnya mempunyai kekayaan minyak tetapi tidak mempunyai kepakaran di dalam bidang-bidang tertentu yang boleh disumbangkan oleh Malaysia. Sesetengah Negara mempunyai tanah yang luas dan subur tetapi tidak ada kepakaran yang berani menerokai dalam bidang pertanian di Negara berkenaan kerana keadaan keselamatan tetapi Malaysia berani melakukannya. Pasaran minyak sawit kita telah dapat menyaingi pasaran minyak soya di timur tengah dan Asia. Ada Negara-negara Islam yang meminta kepakaran kita bagaimana hendak menubuh tabung haji di Negara mereka. Inilah perkara-perkara sebenarnya yang membawa kebimbangan mereka kpada ucapan Dr. Mahathir itu.

Mereka lebih cemburu apabila melihat President Rusia Vladimir Putin menghadiri persidangan OIC sebagai pemerhati dan menjadi tetamu Kerajaan Malaysia. Mereka tahu bahawa Pemerintah Rusia masih mempunyai kemampuan yang tinggi dari segi sains dan teknologi. Mereka mempunyai keupayaan untuk membantu Negara-negara Islam dari segi ilmu pengetahuan, malah mereka masih memiliki senjata-senjata, kapalterbang dan peralatan perang yang canggih. Jika kekayaan umat Islam boleh disalurkan melalui program meningkatkan kemampuan umat Islam dalam bidang pertahanan, tentulah umat yang dipandang rendah itu akan digeruni nanti. Senjata pertahanan Rusia berjaya menahan kemaraan Israel di dalam perang Arab Israel tahun 1967 tetapi tentera Arab tidak mengambil berat dengan teknologi peralatan perang yang canggih, menyebabkan mereka kalah. Mereka juga tentu tidak lupa bahawa Rusia mempunyai kuasa veto dalam Majlis keselamatan bangsa-bangsa bersatu. Selama ini pun Rusia bersama-sama Negara-negara berkecuali dalam isu-isu antarabangsa. Kehadiran Presiden Rusia sebagai pemerhati di dalam Presiden OIC itu sangat membimbangkan mereka. Mereka mempunyai perasaan cemburu yang bersebab. Orang yang cemburu boleh melakukan apa pun.

Australia tentu merasa tidak senang kerana Malaysia member laluan kepada Rusia menghadiri persidangan OIC, walaupun sebagai pemerhati sedangkan Australia tidak diterima menyertai Asean sekalipun menagihnya berkali-kali. Mereka sangat kecewa.

Negara-negara asing tentu merasa cemburu dengan peluang yang berada dihadapan kita. Mereka sedang melakukan pelbagai cubaan mengacah kita supaya melatah. Jika kita mudah lupa, semua peluang itu akan hilang. Umat Islam akan kekal ditakok yang lama. Sebagai bangsa Malaysia yang mahu bangun, kita semua harus berpegang kepada falsafah yang diperkenalkan oleh Dr. Mahathir bahawa MALAYSIA BOLEH. Seluruh umat Islam di dunia pun boleh menggunakan slogan UMAT ISLAM BOLEH.

MANIFASTASI RAKYAT DIDAHULUKAN

Abd. Manaf Ahmad

Kehendak Dato’ Seri najib Tun Razak yang mahu rakyat didahulukan dan pencapaian diutamakan menjadi nadi kemengangan Barisan Nasional BN dalam pilhan raya Bagan Pinang yang berlangsung semalam 10 oktiober 2009. Najib berhadapan dengan pilihan yang getir semasa hendak menetukan calun BN di Bagan Penang. Namun beliau tidak melayan emosi tetapi mahu berlandaskan keputusannya kepada “Rakyt didahlukan dan pencapain diutamakan.

Tentunya Najib berhempas pulas mencari calun yang dihendakki oleh pengundi sebagai calun pilihan mereka. Beliau mempunyai pelbagai sumber maklumat yang disampaikan kepaddnya mengenai calun yang dikehendakki oleh pengundi Bagan Pinang, bukan daripada mana-mana pihak lain. Tentunya beliau memperolehi maklumat yang paling tepat sipakah yng patut menjadi calun dan mengepikan pengaruh emosi dari pelbagai pihak.

Sebelum penamaan calun dijalankan, didapati rata-rata pengundi Bagan Pinang mahukan Tan Sri Mohd. Isa Abdul Samad sebagai calun mereka kerana beliau dibesarlan di Bagan Pinang dan berkongsi pahit manis, suka dan derita penduduk disitu. Tentu semua orang suka jika kita merendah diri dan tidak sombong dengan mereka malah menolong ketika mereka dalam kesusahan. Itulah calun yang dikehedaki pengundi.

Najib bukan membawa slogan ‘Rakyat Didahlukan, Pencapaian Diutamakan’ tetapi melaksanakan menifetasi slogan itu dengan jujur dan tepat. Oleh kerana Najib mendahulukan rakyat yang bernama pengundi, maka itulah sebabnya, calun BN yang bernama Mohd. Isa Abdul Samad mendapat kemenangan besar kerana pengundi Bagan Pinang mahukan beliau. Pilihan Najib adalah tepat.

Sudah tentu kepimpinan Najib mahu kemenangan calun BN tercapai dengan baik. Itulah keutamaan yang dikehendadkki oleh Najib. Kemenangan BN dalam pilihan raya kecil Bagan Pinang adalah kemengan Njib yang berasaskan kemahuan rakyat ia itu pengundi Bagan Pinang.

Najib juga bersama-sama dengan rakyat dan mejoriti ahli-ahli MCA apabila beliau meminta supaya isu pertelingkahan antara Presiden MCA dengan Timbalannya diserahkan kepada rakyat melalui perwakilan MCA dalam mesyuarat luar biasa mereka. Ramai melihat bahawa Najib mahu kesetabilan politik dalam MCA sebagai parti terbesar komponan BN.

Episod ini berakhir apabila mesyuarat agung luar biasa yang bersidang pada hari sabtu yang lalu, membuat keputusan menerima usul undi tidak percaya terhadap Presiden parti Datuk Sri Ong Tee Keat dan menyokong usul untuk menerima semula Datuk Seri Chua Soi Lek sebagai anggota parti tetapi menolak usul untuk mengembalikan beliau sebagai Timbalan Presiden parti. Itulah keputusan yang berlandaskan kehendak rakyat tanpa campur tangan daripada pihak lain. Keputusan itu secara tidak langsong menyokong gagasan Najib yang mahu ‘Rakyat didahulukan, pencapaian diutamakan’.

Rakyat yang menjdi pengundi Bagan Pinang telah memilih calun yang mereka kehendakki. Rakyat Malaysia dari keturuan Cina yang menjadi Perwakilan MCA dalam mesyuarat luarbiasa mereka, telah membuat keputusan menolak kepimpinan Presiden dan Timbalan Presiden yang dipilih tahun lalu. Apakah pencapaian yang mereka mahu dari keputusan itu. Tentulah mereka mahu kesetabilan politiik dalam MCA dapat dicapai dengan sebaik-baiknya.

Najib juga telah menyarankan supaya dikembalikan suara rakyat kepada UMNO. Beliau mahu rakyat diakar umbi dari cawangan-cawangan UMNO diseluruh negara diberi hak untuk menentukan Presiden, Timbalan Presiden dan Ahli Majlis Tertinggi UMNO.

Kita sedang menyaksikan peralihan kuasa pentadbiran politik yang dibawa oleh Najib dengan kebijaksanaannya. Najib bukan melaungkan slogan kosong tetapi melaksanakan kata-katanya dengan perbuatan. Mudah-mudahan Allah memberi pertunjuk kepada beliau.

Apa Kata Pendesak ISA ?

Oleh : Manaf Mubarak

Orang-orang yang menentang ISA, harus berterima kasih kepada kerajaan pimpinan Dato’ Seri Najib yang telah membebaskan 5 orang tahanan ISA menjelang hari raya puasa tahun ini. Mereka tidak seharusnya mengkritik sepanjang masa tanpa menilai perubahan sikap kerajaan terutama selepas Dato’ Seri Najib memegang tampok pemerintahan negara.

Dalam apa-apa usaha untuk menjadi juara satu-satu isu, semua pihak harus bersikap terbuka dan positif. Kita bukan hendak kritik kerana hendak kritik tetapi kita mahu melihat kebajikan rakyat dan bangsa kita tercapai.

Kita masih ada perkara-perkara sensitif mengenai isu agama, isu bahasa dan lain-lain tetapi janganlah menimbulkannya dengan cara provokasi yang akan menimbulkan kemarahan kepada pihak lain. Kita boleh melakukan dengan cara sopan dan baik.

Sebagai orang dewasa yang bertanggungjawab , kita harus bersikap bijaksana supaya menjadi tauladan kepada anak-anak muda supaya mereka tidak menjadi golongan yang berfikiran sempit dan melakukan perkara-perkara yang bercanggah dengan norma hidup orang Asia.

Selamat Hari Raya Maaf Zahir dan Batin.

SIAPAKAH HARUS MENANGGUNG KENAIKAN KOS HAJI

Ada dua kumpulan Umat Islam menyertai Tabung Haji yang mempunyai matlamat yang berbeza. Kumpulan pertama mahukan perkhidmatan dan kemudahan kepada mereka apabila hendak menunaikan ibadat haji. Satu kumpulan lagi mahu menjadikan tabung haji sebagai saluran pelaburan bumiputera secara berkesan. Kedua-dua kumpulan ini mempunyai matlamat yang berbeza dan mempunyai kepentingan yang berbeza mengenai isu subsidi kepada jemaah haji.

Kepada mereka yang mengunakan Tabung Haji sebagai ejen menunaikan ibadat haji, sentiasa meminta supaya kos tambahan mengerjakan haji saban tahun ditanggung oleh Tabung Haji. Bagi mereka yang menggunakan Tabung haji sebagai ejen pelaburan tentu tidak mahu keuntungan wang simpanan mereka digunakan untuk tujuan kebajikan jemaah haji kerana ibadah haji diwajibkan kepada mereka yang terdaya dan mampu sahaja. Jika seseorang itu tidak mampu, maka ibadah haji itu tidak wajib baginya. Oleh itu tidak timbul isu subsidi kepada jemaah haji.

Kerajaan perlu menanggung kos perkhidmatan kesihatan, pelajaran, keselamatan, sosial dan lain-lain kepada rakyat Malaysia semasa mereka berada di Mekah atau Madinah kerana menjadi tangungjawab kerajaan menanggung kos itu. Alasannya ialah mereka akan pergi ke Hospital Kerajaan jika mereka berada dalam negeri. Oleh itu bajet tersebut patutlah dipindahkan dari Malaysia ke Mekah. Kementerian Kesihatan boleh mengguna bajet mereka yang sedia ada sebagai bajet jemaah haji.

Perkhidmatan kepada jemaah haji seumpama perkhidmatan kepada rakyat yang sedang berada di negara ini juga kerana mereka memerlukannya. Ia menjadi sebahagian daripada bajet kerajaan. Difahamkan bahawa selama ini Tabung Haji menanggung kos ini yang diambil daripada keuntungan pelaburannya. Dengan sebab itu dividen pelabur tabung haji menguncup atau tidak begitu tinggi sangat.

Kerajaan sepatutnya mengambil alih hospital dan klinik tabung haji yang berada di Mekah atau Madinah kerana pengendalian hospital dan klinik itu menjadi sebahagian daripada tanggungjawab kerajaan.

Tabung Haji telah memikul beban kewangan lebih daripada sepatutnya kerana telah membayar cukai berganda iaitu cukai hasil perniagaannya dan cukai Islam yang bernama zakat. Mengapa harus banyak berkorban?

Pengurusan Tabung Haji mestilah mengeluarkan perangkaan mengenai perkara-perkara yang tersebut di atas supaya jemaah haji dan pelabur tabung haji mendapat gambaran yang jelas. Tidak ada sebab pelabur tabung haji mahukan dividen sahamnya menurun. Juga tidak ada sebab bagi seseorang Islam yang tidak memenuhi syarat kemampuan kewangan, meminta pelabur tabung haji menanggungnya?

PERLEMBAGAAN KITA ASAS PENYATUAN UMAT

Umat Islam kini sudah kelihatan lemah kerana mereka tidak percaya kepada kekuatan diri mereka sendiri. Mereka membiar orang luar mengkotak-katikkannya. Mereka menyerah pengaruh dan kuasa yang ada dalam tangan mereka kepada kuasa besar. Saban hari kita melihat pertumpahan dalam kalangan umat Islam sendiri berpunca daripada hasutan orang luar. Mereka datang ke negara Islam bukan bertujuan menyelamatkannya tetapi bertujuan menghancurkannya. Pertempuran yang berlaku di Palestin, Iraq, Aghanistan, Lubnan dan banyak lagi sudah menjadi bukti yang tidak boleh dipertikaikan.

Marilah kita sama-sama berdoa mudah-mudahan negara kita tidak menjadi gelanggang yang menyedihkan namun bunga-bunga api yang berbahaya itu telah mula berpercik di sana disini yang digerakkan oleh orang luar tetapi orang dalam menjadi dalangnya. Mereka tahu bahawa umat Islam tidak boleh dilemahkan dari luar tetapi mesti dilakukan dalam kalangan umat Islam itu sendiri. Sebab itu yang mempertikaikan Islam bukan orang luar tetapi orang Islam sendiri.

Negara ini adalah negara umat Islam kerana takrif Melayu itu ialah seseorang yang menganut agama Islam dan berbudaya Melayu. Kita tinggal disini semenjak turun temurun. Itulah tanah air kita yang dikenali sebagai Tanah Melayu. Kita adalah pewaris Tanah Melayu yang sah mengikut undang-undang antarabangsa. Sebab itu penjajah Inggeris mengiktirafkannya dan bersetuju dengan kehendak Raja-raja Melayu. Mereka hanya berunding dengan Raja-raja Melayu yang memiliki hak pusaka Tanah Melayu. Penjajah Inggeris tidak berunding dengan pihak lain kecuali dengan Raja-Raja Melayu dan pertubuhan yang mewakili orang Melayu.

Semasa Setiausaha Negara British melawat Malaya Pada tahun 1956, beliau telah mengadakan perundingan dengan Raja-Raja Melayu dan Parti Perikatan untuk mengambil langkah berikut sebagai usaha memberi taraf bekerajaan sendiri kepada Persekutuan Tanah Malayu.

Ketiga-tiga pihak telah bersetuju secara prinsip supaya ditubuhkan sebuah suruhanjaya untuk menyemak perlembagaan persekutuan yang sedia ada. Terma rujukan dan kandunganya telah dibincang pada awal bulan Januari dan Februari1956 di London. Semua pihak telah bersetuju supaya Persekutuan Tanah Melayu diberi bekerajaan sendiri sepenuhnya dan diumumkan dalam bulan Ogos 1957 dalam lengkungan negara-negara Commonwelth.

Oleh sebab itu mereka berpendapat supaya Suruhanjaya Perlembagaan Commonwelth, patutlah segera ditubuhkan supaya dapat membuat perakuan mengenai perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu. Mereka telah bersetuju mengenai terma rujukan deraf perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu dan siapa yang patut duduk dalam suruhanjaya perlembagaan itu. Cadangan in telah dibawa kepada Her Majesty The Queen dan dipersembahkan KDYMM Persidangan Raja-raja Melayu. Pada 7 mac 1956 telah disiarkan satu kertas putih kerajaan Persekutuan No. 15 tahun 1956. Ia menyebut seperti berikut:

“The Appoval of Her Majesty The Queen and the Conference of Rullers has now been Signified to the recommendations of the constitutional Conference for the appointment of an independent Commission to make recommendations for a form of constitution for a fully self-governing and independent Federation of Malaya within the Commonwealth”

RUJUKAN: Report of the Federation of Malaya Commission 1957.

BAHAYA JIKA PEMBANGKANG KUAT

Adakah benar, negara dalam bahaya, jika pembangkang kuat? Adakah benar jika kerajaan kaut, maka negara boleh menjadi aman bahkan, menjadi lebih makmur. Dua persoalan diatas, bukan satu polimik politik hendak menyokong kerajaan yang memerintah dengan menafikan kebaikan pembangkang yang kuat di negara kita. Dua persoalan di atas itu hanya sekadar hendak menggerakkan minda anak-anak muda kita agar berfikir secara positif kerana mereka sedang menggunakan kuasa sebagai pengundi generasi baru dalam dunia saiber

Sebelum mengorak langkah kedunia saiber yang lebih rumit, maka lebih baik kita melihat kehidupan sebenar di sekeliling kita. Kita di Malaysia boleh melihat realiti kehidupan harian kita sendiri di sini, apabila dibandingkan dengan kehidupan dua jiran sebelah menyebelah rumah kita. Rumah jiran di sebelah kanan rumah kita kelihatan tenang dan aman. Tidak ada pergaduhan dan pertengkaraan antara seisi keluarga. Kehidupan harian mereka santiasa mesra dan menggembirakan. Anak mereka pergi ke sekolah tanpa gangguan. Mereka tidak menghadapi gangguan kesesakan jalan raya kerana tidak ada perarakan dan tunjuk perasaan.

Rumah jiran di sebelah kiri rumah kita pula, tidak pernah tenang. Seisi rumah tidak menikmati ketenteraman sekalipun memperolehi kebebasan mutlak. Setiap hari ada demonstrasi dalam keluarga kerana setiap isi keluarga bebas melakukan apa sahaja yang disukainya tanpa ada batas moral dan agama. Muka yang lebam menandakan berlakunya pergelutan dan pergaduhan. Perkara seumpama ini dapat dilihat apabila ada fahaman yang berhaluan kiri menguasai rumah itu

Negara kita berjiran dengan dua buah negara yang mempunyai dua buah kerajaan yang diperintah oleh beberapa parti yang berlainan idiologi. Singapura berjaya menyekat kemaraan pembangkang, malah tidak ada pembangkang di negaranya. Kita tidak pernah mendengar ada tunjuk perasaan di Singapura malah tidak ada suara sumbang di parlimen mereka. Kesan daripada fenomena politik seumpama itu, Singapura menjadi sebuah negara yang dianggap maju. Ramai pelabur asing berkampung di sana malah lebih ramai pelancong memilih Singapura sebagai destinasi kerana negara itu aman dan tenteram kerana semua pelancong mencari kedamaian hidup.

Lihat sahaja negara jiran kita yang lain. Setiap minggu ada tunjuk perasaan di jalan raya. Setiap tahun ada peralihan kerajaan dari satu parti kepada satu parti yang lain. Mereka tidak lagi hormat kepada raja. Sebahagian rakyatnya yang dikenali sejarah sebagai rakyat yang bersopan santun telah berubah dengan drastiknya kepada rakyat yang sudah lupa kepada budaya hidup yang diwarisi zaman berzaman. Apa jadi kepada negara mereka? Pelabur tidak lagi memilih lapangan terbang negara itu tetapi telah memilih lapangan terbang Singapura. Pelancong yang tertarik dengan keunikan alam semula jadi negara itu telah beralih ke Singapura, sekali pun negara itu tidak mempunyai banyak produk pelancongan. Tarikannya hanyalah keselamatan dan keamanan kerana pelancong mencari kedamaian hidup.

Negara kita mempunyai ramai anak-anak muda yang mendaftar sebagai pengundi. Mereka boleh memilih mana-mana parti atau sistem yang dipaparkan diatas. Sebagai anak muda, tentulah mereka dipengaruhi oleh darah muda yang mahu melihat perubahan. Namun perubahan corak pemerintahan negara tidak boleh disamakan dengan corak pakaian. Jika anak muda menukar corak pakaiannya, tentu tidak ada apa-apa masalah, selagi pakaian itu menutup aurat. Tetapi menukar corak pemerintah yang tidak boleh menjamin keamanan dan keselamatan negara, tentu generasi anak muda itu sendiri akan menghadapi masa depannya yang getir.

Orang-orang bijaksana berharap kepada golongan anak muda yang berfikiran waras dan mempunyai wawasan jelas, supaya memilih jalan yang lurus dan benar dengan penuh iltizam untuk mendukung masa depan anak-anak muda zaman ini ke satu destinasi yang selamat. Tanggungjawab ini patut dipikul bersama terutama mereka yang bertanggungjab di universiti-universiti kita samada tenaga pengajar atau kepimpinan pelajar.

PERTAHAN KONGSI KUASA

Barisan Nasional (BN) adalah sebuah parti yang berjaya mengekalkan kuasa pemerintahan Malaysia semenjak 50 tahun yang lalu melalui 10 kali pilihan raya. BN adalah sebuah parti gabungan yang dianggotai Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu (UMNO) dan Persatuan Cina Malaysia (MCA). Kedua-dua parti ini digabungkan dalam sebuah pakatan yang diberi nama Perikatan dan kemudiannya Barisan Nasional (BN). Gabungan ini ditubuhkan dalam satu rundingan meja bulat dalam tahun 1952. Kemudiannya MIC menyertainya apabila melihat kedua-dua parti ini mendapat kejayaan besar dalam pilihanraya Majlis Bandaran Kula Lumpur pada tahun1952.

Dalam Perikatan atau BN, UMNO mewakili orang Melayu, MCA mewakili orang Cina dan MIC mewakili orang India. Gabungan ini dinamakan Perikatan kerana bersesuaian dengan pepatah Melayu “Bersatu teguh berpecah roboh”. Pepatah in lebih bermakna kepada negara berbilang kaum dan agama seperti Malaysia. Parti gabungan dalam perikatan ini tidak bersifat sementara tetapi berkekalan sehingga sekarang. UMNO yang menjadi tonggak kepada Perikatan adalah sebuah pertubuhan politik Melayu yang bersifat pragmatik, praktikal dan banyak menghitungkan keadaan dan akibat yang sebenar, manakala pelaksanaannya tidak menimbulkan kesusahan di kalangan rakyat pelbagai kaum dan agama di negara ini.

Sejarah penubuhan UMNO berpunca daripada angkara penjajah Inggeris mahu meluaskan empayar tanah jajahannya. Mereka mahu menjadikan Tanah Melayu sebagai tanah jajahannya yang baru melalui perjanjian Malayan Union yang merampas hak dan kuasa raja-raja Melayu untuk diserah kepada pentadbiran Pejabat Tanah Jajahan Brirish di London. Semasa Bangsa Melayu berjuang menentang Malayan UNION tahun 1946, tidak ada seorang pun penduduk dari kalangan kaum Cina atau penduduk dari kaum India yang turut serta dalam perjuangan itu kerana beranggapan negeri ini, negeri orang Melayu maka sewajarnyalah orang Melayu sahaja memperjuangkannya. Barangkali mereka lebih rela hidup di bawah penjajahan Inggeris. Perjuangan menentang Malayan Union itu berjaya apabila Pejabat Tanah Jajahan British bersetuju menghapuskan Malayan Union dan mengantikannya dengan Perjanjian Persekutuan Tanah Melayu dan wujudlah sebuah kerajaan yang bernama Kerajaan Persekutuan. Perjuangan ini berjaya dicapai di bawah kepimpinan Datuk Onn Jaafar yang menjadi Yang Dipertua Agung UMNO yang pertama

Sebenarnya perjuangan UMNO bukan sekadar menentang Malayan Union tetapi berjuang dengan hasrat mahu membebaskan Tanah Melayu dari penjajahan Britisah kerana negara-negara di sekelilingnya, seperti Indonesia, Filipina, Cylon dan India sudah pun merdeka. Sebab itu lahir fasa kedua dalam perjuangan UMNO iaitu berjuang menuntut kemerdekaan.

Kerajaan British bersetuju memberi kemerdekaan tetapi dengan syarat orang Melayu dapat bekerjasama dengan orang-orang bukan Melayu seperti orang Cina dan orang India yang berada di Tanah Melayu. Usaha Tun Tan Cheng Lock sebagai pemimpin orang-orang Cina di negeri Selat berjaya melobi di London supaya kemerdekaan Tanah Malayu itu dapat dikecapi bersama oleh orang-orang Cina. Tun Tan Cheng sangat berpengaruh di London sehingga beliau di anugerah bintang yang membawa gelaran “Sir”

Tuntutan UMNO berasaskan peralihan kuasa berperingkat-peringkat yang berlandaskan demokrasi berparlimen dan negara berperlembagaaan. Peringkat pertama UMNO berjuang menuntut supaya diadakan kerajaan bersendiri melalui pilihan raya dan peringkat kedua menuntut kemerdekaan sepenuhnya sebagai sebuah negara yang bebas dan mempunyai perlembagaannya sendiri.

Dalam proses tuntutan ini, pihak British telah meminta kerjasama pemimpin UMNO supaya menimbang kedudukan orang Cina dan orang India yang berada di Tanah Melayu pada masa itu. Antara perkara penting yang ditunut oleh British ialah memberi kerakyatan kepada penduduk Cina dan penduduk India. Sebab itu timbul isu jus soli yang hangat dibincangkan pada masa itu.

Isu jus soli menjadi punca Allahyarham Dato’ Onn Jaafar sebagai Yang Dipertua UMNO pertama, merajuk dan meninggalkan UMNO kerana majoriti ahli-ahli UMNO menentang hasratnya yang mahu melaksanakan dasar jus soli malah mahu membuka keahlian UMNO kepada bukan Melayu. Inilah puncanya Datuk Onn melepaskan jawatanya dalam perhimpunan Agung UMNO tahun 1952, secara rasmi. Perhimpunan itu telah memberi penghargaan yang tinggi di atas jasanya yang besar memimpin UMNO dari 1946 hingga 1952 terutama kejayaannya menentang Malayan Union.

Dalam pemilihan pucuk pimpinan UMNO yang baru, Almarhum Tunku Abdul Rahman Putra Alhaj (Tunku) telah mengalahkan dua orang calon lain dan ditabalkan sebagai Yang Di Pertuan Agung UMNO yang kedua. Dalam ucapan sulongnya Tunku menyebut “Orang Melayu bukan satu bangsa yang tamak kerana bersedia menerima jiran dari kalangan orang Cina atau India di Kampung yang penduduknya orang-orang Melayu belaka, malah kedai runcit bukan Melayu lebih berjaya dari kedai runcit orang Melayu sendiri di Kampung Melayu”. Dalam ucapan sulung itu juga Tunku menegaskan tentang ketuanan Melayu.

Tunku telah meneruskan perjuangan Dato’ Onn tetapi mengikut arus perdana yang menentang dasar jos soli, lebih-lebih lagi menentang sebarang usaha membuka pintu keahlian UMNO kepada bukan Melayu. Dato’ Onn tidak patah semangat tetapi membuka parti baru bernama Independence Malaya Parti (IMP) dan kemudiannya Parti Negara yang membuka keahliannya kepada semua kaum.

UMNO meneruskan perjuangannya dengan menuntut diadakan kerajaan bersendiri melalui pilihan raya. Keadaan menjadi tegang kerana Kerajaan Persekutuan yang didalangi penjajah itu tidak bersetuju ahli yang dipilih dalam pilihanraya itu mendapat suara majoriti dari ahli yang dilantiknya. Pendirian ini berubah apabila Perikatan menang 51 dari 52 kerusi yang dipertandingkan. Dengan kemenangan itu, jalan terbuka luas bagi Perikatan membuat tuntutan kemerdekaan melalui proses perundingan dengan Pejabat Tanah Jajahan British di London yang panjang dan berliku-liku. UMNO telah bertindak secara hikmah untuk memenuhi kehendak British agar UMNO boleh bekerjasama dengan orang-orang Cina dan orang-orang India?

Dalam pilihanraya Perbandaran tahun 1952, UMNO dan MCA Kuala Lumpur telah bersetuju supaya bertanding atas satu pakatan dan diatas satu simbol. UMNO dan MCA telah menang besar manakala parti IMP pimpinan Dato’ telah kalah. Berpunca dari kemenangan ini Tunku telah mengadakan rundingan meja bulat dengan MCA dan bersetuju menubuhkan Perikatan. Kemudiannya MIC turut serta sama. Penubuhan ini berasaskan pengalaman bahawa parti yang membuka keahliannya kepada semua kaum sukar diterima di negara ini. Lebih sesuai jika parti-parti itu ditubuhkan mengikut kaum masing-masing seperti UMNO, MCA dan MIC.

Bertolak dari sini, Perikatan telah berfungsi dengan berkesan dan dapat memegang kuasa. Setiap keputusan yang dibuat oleh UMNO, Tunku akan berunding dengan MCA dan MIC. Semua perundingan menuntut kemerdekaan disertai bersama semua tiga parti UMNO, MCA dan MIC. Gambar-gambar sejarah mengenai perundingan kemerdekaan telah membuktikan semangat kerjasama ini. Kerjasama ini telah membawa kejayaan cemerlang dalam pilihan raya umum pertama tahun 1955 apabila Perikatan menang 51 kerusi dari 52 kerusi yang dipertandingkan. Keputusan pilihan raya ini membuktikan orang Melayu boleh bekerjasama dengan bukan Melayu. Pilihan raya ini juga membuktikan kejayaan Perikatan yang menggabungkan UMNO, MCA dan MIC tetapi tersembunyi satu rahsia dalam lipatan sejarah.

Rahsianya telah dibongkar oleh Tunku dalam bukunya “Looking Back” yang memuji sikap Tan Sri T.H. Tan, Setiausaha Perikatan yang pertama, kerana menghargai pengorbanan pemimpin UMNO yang sanggup dan rela hati melepaskan kawasan majoriti pengundi Melayu kepada calon MCA atau calon MIC. Malah mereka sanggup berkempen siang dan malam untuk memenangkan calon-calon MCA dan MIC. Tidak seorang pun calon MCA atau MIC yang kalah. Semangat yang dirakamkan oleh Tunku dalam The Star itu patutlah dihidupkan semula kerana konsep kongsi kuasa itu perlu dihayati sepanjang masa. Semangat seumpama ini patutlah disemai dan diperbaharui di kalangan generasi muda sekarang agar angkara buruk tidak boleh berlaku.

RENCANA KEADILAN DALAM ISLAM

Mengapakah manusia itu mudah terdorong melakukan jenayah, kejahatan dan kemungkaran? Tidakkah cukup undang-undang sivil atau lain-lain undang-undang didunia ini yang menetapkan hukuman penjara atau denda sejumlah wang ringgit atau kedua-duanya sekali. Tidakkah terfikir oleh mana-mana penjenayah bahawa nilai nyawa mangsanya adalah sama dengan nilai nyawanya sendiri? Namun jenayah sentiasa berlaku di mana-mana saja di muka bumi ini, sekalipun ada mahkamah dimana-mana di dunia ini kerana mereka beranggapan bahawa perbuatan jenayah mereka akan terlepas daripada hukuman kerana ada peguam pintar yang akan membela mereka.

Barat telah mengguna pakai undang-undang Islam yang berasaskan cerita Nabi Daud A.S. dalam surah Saf ayat 21-26 yang bermaksud : “Sudahkah sampai kepada kamu Wahai Muhammad, berita perbicaraan dua orang yang berselisihan ketika mereka memanjat mehrab Nabi Daud. Beliau terperanjat tetapi kedua-dua orang yang berselisih faham itu menenangkannya lalu berkata “Jangan takut kami ini adalah dua orang yang berselidihan, salah seorang daripada kami telah berlaku zalim kepada yang lain. Oleh itu hukumkanlah di antara kami dengan adil dan janganlah melampaui batas keadilan, serta pimpinlah kami ke jalan yang lurus.

MENANGANI ISU AGAMA SECARA HIKMAH

Setiap tahun kita disemarakkan dengan pelbagai perayaan kaum dan agama. Umat Islam yang penganutnya dari pelbagai kaum, merayakan hari raya haji pada 20 Disember, Orang Kristian yang penganutnya dari pelbagai kaum juga akan merayakan hari krismas pada 25 Disember nanti. Ajaran Nabi Muhammad S.A.W mengiktiraf agama kristian sebagai agama kitab. Sebab itu baginda telah menerima mereka sebagai rakan kongsi dalam negara Islam yang dilahirkan di Madinah.

Semua perayaan ini ada hubungan rapat dengan rumah ibadat seperti masjid dan gereja. Rumah ibadat umat islam seperti masjid didirikan mengikut peraturan yang ditetapkan. Ia tidak boleh didirikan di merata-rata tempat mengikut sesuka hati tuan imam. Masjid tidak boleh didirikan di atas tanah persendirian kecuali setelah tanah itu di tukar syarat menjadi tanah wakaf untuk masjid berkenaan.

Begitu juga dengan rumah ibadat orang kristian seperti gereja. Mereka tidak mendirikannya di merata-rata tempat sesuka hati paderinya. Mereka mendirikannya mengikut reka bentuk yang menarik seprti kita lihat di Melaka dan lain-lain tempat yang mendapat kebenaran pihak berkuasa tempatan terlebih dahulu. Bangunan tetap sebagai rumah ibadat dengan perancangan yang teliti harus menjadi teladan kapada mana-pihak berminat mendirikan rumah ibadat.

Setiap orang boleh melakukan cara ibadatnya secara bersendirian di mana-mana tempat pun kerana perlembagaan kita memberi kebebasan beragama dan beribadat. Kebebasan beragama itu tidaklah bermakna mana-mana orang Islam yang mengerjakan solat di tanah lapang, boleh mendakwa bahawa tanah itu adalah tanahnya dan dia bebas mendirikan masjid di situ. Jika ada dakwaan seumpama itu kerana ada kepentingan peribadi untuk mendapat pampasan, tidak ada sesiapa dari kalangan pemimpin Islam menyokong tuntutan itu, malah mencegahnya secara hikmah.

Senario ini menjadi kita lebih keliru apabila ada sekumpulan penganut agama tertentu sengaja mencari tempat strategik untuk mendiri tempat ibadatnya dengan alasan dia bermimpi demikian. Keadaan lebih keliru apabila ada beberapa individu lain mendakwa mendapat mimpi yang serupa dan mendakwa rumah ibadah itu kepunyaannya. Oleh sebab demikian, rumah ibadah itu menjadi rebutan dua jawatankuasa yang mempunyai kepentingan bersama dan membuat tuntutan yang sama kepada kerajaan atau kepada syarikat perumahan. Ini bukan isu kebebasan beragama tetapi isu orang mencari kesempatan. Tulisan ini dibuat berasaskan pengalaman sebagai ahli parlimen di salah satu kawasan yang banyak terdapat kuil.

Yang lebih malang lagi kerana ada pemimpin-pemimpin aktivis agama bertindak menjadi wira mereka yang mendirikan rumah ibadah sesuka hati mengikut mimpi masing-masing bukan mengikut kanun tanah negara atau mengikut undang-undang kerajaan tempatan. Yang sangat mendukacitakan pemimpin-pimpin itu dari kumpulan propesional yang sangat arif dengan peraturan kerajaan tempatan, cekap dengan kanun tanah negara malah cekap dalam segala undang-undang negara dan antarabangsa. Orang-orang inilah menjadi dalang kepada kumpulan haram sehingga nama negara tercemar diluar negara sebagai negara yang tidak aman dan terjejas teruk industri pelancongan kita.

Sekarang timbul fasa baru apabila ada tuntutan supaya ditubuhkan satu jabatan bukan agama Islam setaraf dengan jabatan agama Islam di negeri-negeri atau di Jabatan Perdana Menteri sebagai jabatan bukan agama Islam. Perkara ini berlaku kerana dalam pelajaran sivik tidak dimasukkan tafsiran agama rasmi dan hal ehwal Islam dibawah bidang kuasa raja-raja Melayu. Jabatan Hal Ehwal Islam (JAKIM) hanya berfungsi sebagai penyelaras program agama tiap-tiap negeri sahaja. Sebab itu kerajaan tidak pernah melayan tuntutan mana-mana pihak untuk menubuhkan Kementerian Agama Islam kerana ia akan bercanggah dengan perlembagaan negara.

Ini tidak bermakna isu-isu bukan agama Islam tidak ada tempat untuk berteduh kerana mereka boleh berunding dengan ahli Dewan Undangan Negeri atau Ahli Parlimen di kawasan mereka. Jabatan Perdana Menteri juga ada menubuhkan sebuah agensi yang bernama Institut Kemahiran Islam (IKIM) yang membuka pintunya kepada Non Muslim. Mereka sentiasa mengadakan seminar dan forum untuk mereka yang bukan beragama Islam. Ada banyak isu yang telah ditimbulkan. Jabatan-jabatan kerajaan yang ada hubungan dengan undang-undang dan perlembagaan, sentiasa mengadakan dialog dengan pelbagai golongan agama termasuk yang bukan beragama Islam terutamanya isu pertukaran agama, penjagaan anak, harta sepencarian dan lain-lain. Mengapa kita tidak mahu membenarkan jabatan dan agensi ini menjalankan tugas mereka? Seperti orang lain, mereka juga memerlukan masa.

Sebelum kita menyambut lima puluh tahun merdeka, isu seumpama ini tidak pernah timbul, kerana generasi merdeka tahu sejarah Tanah Melayu malah mereka sangat tahu dengan sejarah tuntutan kemerdekaan negara kita. Mereka tahu bagaimana suku kaum Cina, India bersetuju dengan isi kandungan manifesto Perikatan dalam pilihan raya tahun 1955 dan memorandum bermasa antara semua kaum dalam Perikatan kepada Suruhanjaya Reid, yang menuntut perkara-perkara seperti Islam sebagai agama persekutuan di bawah bidangkuasa raja-raja Melayu, mengekal hak istimewa orang Melayu dan Bahasa Melayu sebagai Bahasa Kebangsaan.

Sudah sampai masanya bagi pihak media elektronik memberi didikan mengenai perlembagaan negara kita dan sejarah asal usul negara ini supaya dapat difahami oleh semua kaum di negara ini terutama generasi muda. Didikan ini lebih berkesan jika dibuat dalam bentuk iklan kartun tetapi direka dengan panduan dan nasihat dari pakar perundangan dan hal ehwal Islam, supaya tidak pula timbul isu baru yang menyusahkan pula. Kita perlu menangani isu-isu agama secara hikmah. Usaha itu boleh juga dibuat dalam bentuk nyanyian.

Rencana ini disiarkan dalam Utusan Melayu pada hari raya haji khamis 20hb Disember 2007

PERMUAFAKATAN RAKYAT

Catatan Sejarah Melayu zaman silam, membuktikan bahawa Malaysia adalah Tanah Melayu iaitu negara bagi orang Melayu yang diwarisi zaman berzaman bertuankan Raja-raja Melayu. Kesultanan Melayu ini diiktiraf oleh kerajaan-kerajaan di barat dan timur. Negara-negara barat dan timur menjadikan Tanah Melayu sebagai pusat pertukaran perdagangan mereka.

Ada pedagang Cina telah lama tinggal di Melaka dan mereka dikenali sebagai Baba Melaka. Mereka fasih berbahasa Melayu dan menerima kebudayaan Melayu sebagai kebudayaan mereka, sekalipun mereka terus mengamalkan kebudayaan mereka sendiri.

Pedagang Arab dan India bermasyarakat dengan orang Melayu melalui perkahwinan. Mereka dikenali sebagai Jawi Peranakan. Sehingga sekarang mereka masih mengguna perkataan mami, nana, hahib, ana dan enta. Mereka menumpahkan taat setia kepada Tanah Melayu tanpa berbelah bahagi.

Kerajaan Melaka menjadi pusat empayar Melayu Nusantara, tetapi penjajah Portugis telah menyerang dan mengambil alih Kerajaan Melayu Melaka yang kemudian menyerahkannya kepada belanda dan Inggeris secara berturut-turut

Penjajah Inggeris menjadikan Tanah Melayu sebagai pusat aktiviti ekonomi mencari kekayaan. Aktiviti perdagangan mereka yang utama ialah getah dan bijih yang mendapat permintaan yang tinggi di Eropah. Mereka memerlukan tenaga buruh yang banyak untuk perusahaan perlombongan.

Orang Cina dibawa masuk sebagai pekerja di lombong bijih dan orang India sebagai pekerja di ladang getah. Semua mereka tinggal dalam kelompok mereka sendiri di lombong bijih timah atau di ladang getah.. Mereka bercakap dalam bahasa mereka sendiri malah dalam dialek mereka sendiri. Mereka membawa bahasa dan budaya dari Cina atau India. Mereka tidak berinteraksi dengan orang-orang Melayu. Mereka berlainan sekali dengan Baba Melaka dan Jawa Peranakan.

Tahun 1800 hingga tahun 1930 berlaku penghijrahan orang-orang Cina ke Tanah Malayu daripada wilayah Hokkien dan Kwangtung, Cina, kerana negeri mereka sering dilanda banjir, perang saudara dan sebagainya. Kebanyakan Cina Kanton adalah peniaga, Cina Hakka adalah pelombong di lombong bijih, Cina Teochew bekerja sebagai petani seperti penanam sayur dan cina Hailam membuka kedai kopi dan bekerja sebagai orang gaji kepada orang-orang Eropah.

Selepas penjajah British mendapat peluang menjadi penasihat kepada Raja-raja Melayu, berlakulah penghijrahan orang India ke Tanah Melayu sebagai buruh jalan raya dan buruh ladang kopi dan getah kerana orang Eropah mendapati upah mereka adalah murah. Buruh-buruh yang dibawa masuk ke Tanah Melayu tediri daripada orang-orang Tamil dan Telegu. British membawa masuk orang Ceylon sebagai kerani untuk membantu pengurusan ladang. Orang India dari suku Malayalee yang berasal daripada Malabar, yang kebanyakan mereka beragama Islam telah membuka kedai-kedai makanan di Tanah Melayu.

Sebelum melanggar Tanah Melayu, Tentera Jepun telah melanggar dan menceroboh Tanah Besar Cina sehingga berlakunya kezaliman kepada rakyat negeri itu. Berita itu sampai kepada orang-orang Cina di Tanah Melayu. Oleh sebab itu orang-arang Cina di sini berdendam dengan tentera Jepun. Itulah sebabnya mereka menentang tentera Jepun di Tanah Melayu kerana mahu membalas dendam keganasan Jepun di Tanah Besar Cina. Mereka tubuhkan gerakkan bawah tanah malah masuk hutan untuk membalas dendam kepada tentera Jepun berbekalkan semangat komunis yang kental. Mereka mahu meletakan tanah Melayu di bawah pemerintahan komunis di tanah besar Cina.

Ada pun perjuangan orang Melayu dalam hutan atas nama tentera wataniah kerana mahu membantu Inggeris menawan semula Tanah Melayu. Mereka menyesal dengan kedatangan Jepun yang dijangka akan menikmati barang-barang keperluan hidup yang murah tetapi penampar yang lebih murah.

Orang-orang India yang dibawa masuk oleh penjajah Inggeris sebagai pekerja ladang telah bergiat dalam gerakan buruh. Mereka dibantu oleh rakan-rakan mereka yang datang sebagai kerani atau pedagang atau pengamal undang-undang. Oleh sebab itu kita lihat ramai keturunan India terlibat dalam kepimpinan parti buruh dan peguam. Ada dalam kalangan mereka yang tidak taat kepada negara ini. Mereka mengaut keuntungan dan pendapatan mereka untuk dihantar balik ke India.

Tidak ada orang Cina atau orang India menyokong gerakan UMNO menentang Malayan Union. Pergerakan orang Melayu yang berasaskan demokrasi berperlembagaan telah berjaya menghapuskan Malayan Union sehingga tertubuhnya Persekutuan Tanah Melayu, tetapi masih di bawah pemerintahan British.

Pada 3 Julai 1946, kerajaan Inggeris bersetuju dengan desakkan UMNO supaya kerajaan Malayan Union ditarikh balik dan diganti dengan sebuah kerajaan yang boleh diterima oleh orang Melayu. Kerajaan Inggeris telah bersetuju menarik balik kerajaan Malayan Union dan digantikan dengan Kerajaan Persekutuan Tanah Melayu.

Pada 24 Julai Raja-raja Melayu dan UMNO telah menyediakan satu deraf perlembagaan persekutuan untuk mengganti perlembagaan Malayan Union. Deraf perlembagaan itu diserahkan kepada Sir Edwarde Gent, Gabenor Malayan Union dalam satu persidangan yang diadakan di King House yang berlangsung daripada 24 hingga 25 Julai 1946.

Di akhir persidangan itu, semua pihak bersetuju menubuhkan sebuah jawatankuasa untuk menyemak deraf perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu yang dicadangkan oleh Raja-raja Melayu dan UMNO. Senarai jawatankuasa itu seperti berikut:

1. Mewakili kerajaan Brtish

(a) Mr. A.T. Newboult Chief Secretary

(b) Dr. Linehan

(c) Mr. William

2. Mewakili Raja-raja Melayu

(a) Yang Mulia Raja Kamarulzaman bin Raja Mansor, Raja Kecil Tengah Perak.

(b) YB Dato’ Hamzah in Abdullah, Orang Kaya Menteri Besar Selangor

(c) Tuan Haji Mohamad Sharif bin Othman, Menteri Besar Kedah

(d) YB Dato’ Nik Ahmad Kamil bin Mohamad Dato’ Seri Setia Raja Kelantan.

3. Wakil UMNO

(a) YB Dato’ Onn Jaafar

(b) YB Dato’ Abdul Rahman bin Mohamad

4. Setiausaha

Mr. D.C. Watherston

TERMA RUJUKAN

Jawatankuasa ini akan berunding dan menjalankan tugas mereka mengikut terma rujukkan yang ditetapkan oleh Penjajah Inggeris, Raja-raja Melayu dan UMNO seperti berikut:

(a) Hendaklah ditubuhkan sebuah kerajaan pusat yang menyatukan sembilan buah kerajaan Melayu, agar dapat mengukuhkan pentadbiran negara dan menjana pembangunan ekonomi yang lebih mantap;

(b) Perjanjian baru ini bermatlamatkan bekerjaan sendiri

(c) Satu taraf kerakyatan hendaklah diperkenalkan

(d) Oleh kerana negeri-negeri ini adaalah negeri-negeri Melayu yang diperintah oleh raja-raja Melayu zaman berzaman, maka mereka berhak mempunyai suatu kedudukan khas dan mempunyai hak-hak yang mesti dipelihara

Jawatankuasa ini menjalankan tugasnya mulai 6 Ogos hingga 16 ogos 1946 dan dari 6 september hingga 28 September 1946, kemudian dari 11 Oktober hingga 1 November 1946. Perundingan terakhirnya mulai dari 11 November hingga 18 November 1946. Secara ringkasnya, jawatankuasa ini menjalankan tugasnya selama 58 hari.

Kebebasan penuh diberi kepada setiap seorang ahli jawatankuasa ini, untuk bercakap dengan berterus terang agar perlembagaan persekutuan itu boleh diterima oleh orang Melayu dan semua kaum yang tinggal di negeri ini. Akhirnya jawatankuasa ini mengesyorkan, supaya baginda King membatalkan Malayan Union dan menggantikannya dengan perjanjian perlembagaan Persekutuan yang digubal dan perjanjian-perjanjian negeri yang dimeterai sebelum ini.

Jawatankuasa Ini juga telah berunding mengenai nama yang sesuai bagi Persekutuan negeri-negeri Melayu dan negeri selat. Tiga nama telah dicadangkan:

(a) Malayan Federation Union

(b) Malayan Federation

(c) Federation of Malaya.

Ahli jawtankuasa telah bersetuju dengan nama “Federation Of Malaya” yang diterjemahkan ke dalam Bahasa Melayu sebagai “Persekutuan Tanah Melayu”

Sekalipun UMNO telah berjaya menghapuskan Malayan Union dan melahirkan Persekutuan Tanah Melayu, namun perjuangannya masih belum selesai selagi penjajah masih berada di buminya. Perundingan demi perundingan diadakan sehingga penjajah British meminta kepada UMNO supaya membuka kerakyatannya kepada pendatang Cina dan India. Itulah sebab utama mendorong Dato’ Onn Jaafar mahu membuka keahlian UMNO kepada bukan Melayu tetapi tidak dipersetujui oleh ahli-ahli UMNO. Itulah sebabnya beliau menarik diri daripada memimpin UMNO. Kepimpinan UMNO diambil alih oleh Tunku Abdul Rahman Putra Alhaj yang meneruskan berjuangan UMNO berasaskan kebangsaan Melayu dan ketuanan Melayu.

Dalam ucapan sulungnya selepas dipilih menjadi Yang Dipertua Agung UMNO, Tunku menegaskan “Peliharalah tuntutan kemerdekaan kita itu dengan jujur dan amanah. Janganlah sampai menjual kehormatan negeri dan bangsa kita, kerana hendakkan kemerdekaan. Kaji dan selidikkanlah apa yang akan terjadi kepada bangsa kita kelak. Oleh sebab itu saya mahu tegaskan bahawa kita mestilah berpegang teguh kepada semangat Kebangsaan Melayu supaya kedaulatan negeri ini kembali kepada bangsa Melayu.”

Pandangan Tunku ini adalah selaras dengan pandangan Sir Hugh Clifford salah seorang gabenor British yang berucap dalam Federal Council dalam tahun 1927 “Saya telah berkata bahawa negeri ini ialah negeri Melayu dan akan kekal menjadi negeri Melayu selama-lamanya, kerana ia berasal daripada negeri Melayu. Semua pegawai Inggeris yang diamanah menjalankan tugas dalam negeri ini, hendaklah sentiasa menyimpan ingatan nasihat saya ini terutama setiap negeri Melayu itu hendaklah sentiasa diusahakan supaya menuju agar keselamatan dan kemajuan anak bangsa Melayu tercapai. Sila rujuk Buku Catatan Harian Hugh Cliford dan lihat juga Arkib Warisan Eksklusif hlm 44 : Koleksi Surat Persendirian ANM, SP 2/1)

Tunku memberi jaminan kepada kaum-kaum lain di negeri ini dengan katanya “Berkenaan dengan kaum-kaum lain yang ada di dalam negeri ini, kita tidak akan melupakan bahagian mereka. Kaum-kaum yang berada di negeri ini bolehlah saya memberi jaminan bahawa bangsa Melayu ini bukanlah bangsa yang tamak. Sejarah telah membuktikan bahawa kaum-kaum yang berada di Malaya hari ini, lebih kaya daripada orang Melayu. Kekayaan mereka itu berpunca daripada orang Melayu yang tidak tamak. Orang bukan Melayu berjaya menjalankan perniagaannya di kampung Melayu, malah mengalahkan peniaga Melayu dikampungnya sendiri”. Generasi yang hidup dalam kurun ke-21 sekarang ini, mesti mengkaji ucapan Tunku Abdul Rahman ini dengan teliti dan berhemah. Memang benar kenyataan Tunku Abdul Rahman yang disampaikan 50 tahun dahulu itu

Penjajah British masih memberi tekanan kepada Tunku supaya bekerjasama dengan orang Cina dan India agar dapat hidup bersama dalam negeri ini tetapi Tunku terus mendesak supaya diadakan pilihan raya sebagai proses menuju kemerdekaan. Proses pilihan raya itu nanti boleh melihat sejauhmana jaminan persefahaman dan kerjasama antara orang melayu dan orang Cina.

Dalam pilihanraya bandaran Kuala Lumpur, UMNO telah bersetuju dengan rancangan bekerjasama dengan MCA . Kedua-dua pihak iaitu UMNO dan MCA bersetuju supaya bertanding dengan satu simbol dan atas satu pakatan yang dikenali kemudiannya sebagai Perikatan. Perikatan menetapkan sebilangan kerusi untuk UMNO dan sebilangan kerusi untuk MCA. Perikatan menang 9 kerusi daripada 12 kerusi yang dipertandingkan.

Kejayaan ini mendorong Tunku mengadakan rundingan meja bulat dengan MCA untuk memperkukuhkan Perikatan. Satu majlis perikatan telah ditubuhkan untuk menghadapi pilihan raya yang lebih besar iaitu pilihan raya persekutuan tahun 1955. Dalam pilihan raya ini Perikatan telah menang 51 kerusi daripada 52 kerusi yang dipertandingkan. UMNO kalah satu kerusi kerana Parti Kebangsaan Melayu Perak telah memecah undi UMNO. Tidak ada satu calon MCA atau MIC yang kalah.

T.H. Tan Setiausaha Perikatan dan Setiausaha Kerja parti MCA telah merakamkan penghargaan yang tinggi kepada Tunku kerana pengorbanan UMNO melepaskan kawasan majoriti pengundi Melayu kepada MCA. Malah pemimpin UMNO berkempen bermati-matian bagi memastikan kemenangan MCA, sekalipun berhadapan calon PAS dari kalangan orang Melayu.

Kejayaan ini berpunca daripada manifesto perikatan yang berjanji mahu melaksanakan perkara-perkara berikut:

· Menuntut kemerdekaan dalam tempoh satu tahun

· Mengekal hak istimewa orang Melayu

· Memberi kerakyatan kepada bukan Melayu

Kejayaan Tunku menubuhkan Perikatan telah mendorong penjajah British mahu berunding dengan UMNO dan Perikatan supaya dapat ditubuhkan sebuah kerajaan peralihan, bermula dengan pilihanraya sebelum merdeka tahun 1955. Kejayaan Perikatan memenangi 51 kerusi daripada 52 kerusi yang dipertandingkan, menarik minat penjajah untuk memberi kemerdekaan kepada kerajaan bersendiri yang dipimpin oleh Tunku.

Pada bulan Mac 1956, Kerajaan Persekutuan telah menyiarkan satu Kertas Putih mengenai perlantikan sebuah suruhanjaya bebas seperti berikut:

“Persetujuan Baginda Queen dan Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-raja Melayu telah diperolehi melantik sebuah suruhanjaya bebas supaya membuat syor-syor mengenai perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu yang berkerajaan sendiri dan merdeka sepenuhnya dalam lingkungan Negara-negara Komanwel.

Ahli-ahli Suruhanjaya perlembagaan itu dilantik atas nama Baginda Queen dan Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-raja Melayu. Nama- ahli-ahli suruhanjaya itu adalah seperti berikut:

1. Lord Reid, seorang hakim British yang terkenal sebagai Pengerusi

2. Sir Ivor Jenings (United Kingdom)

3. Sir William Mac Kell (Australia)

4. Tuan B. Malik (India)

5. Tuan Hakim Abdul Hamid (Pakistan)

Bidang tugas suruhanjaya ini ialah:

(i) Untuk memeriksa susunan Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu yang sedia ada dan menimbang kedudukan dan kedaulatan Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-raja Melayu.

(ii) Membuat syor corak Perlembagaan Persekutuan berasaskan

demokrasi berparlimen dengan mengadakan dua buah Dewan yang dikenali sebagai Dewan negara dan Dewan rakyat.

(iii) Pembentukan kerajaan Pusat yang memberi sedikit kuasa dan kebebasan kepada setiap kerajaan negeri mengenai sesetengah perkara kewangan yang akan diterangkan dalam perlembagaan ini.

(iii) Untuk memelihara kedudukan dan taraf Duli-Duli Yang Maha Mulia Sultan sebagai raja-raja yang berpelembagaan di dalam negeri masing-masing.

(iv) Perlantikan seorang Yang Dipertuan Agong sebagai Ketua Negara yang akan dipilih di kalangan Duli- Duli Yang Maha Mulia Raja -raja Melayu.

(v) Mewujudkan satu rupa bangsa bagi seluruh persekutuan.

(vi) Untuk memelihara kedudukan istimewa bagi orang-orang Melayu dan kepentingan-kepentingan yang halal bagi lain-lain kaum.

Suruhanjaya ini dikenali sebagai Suruhanjaya Reid.

Anggota Suruhanjaya ini telah tiba ke Tanah Melayu untuk menjalankan tugasnya tidak berapa lama selepas rombongan merdeka pulang ke Tanah Melayu.

Bagi memulakan tugasnya, suruhanjaya ini telah meminta buah fikiran dan pandangan orang ramai berkenaaan dengan pembentukan Perlembagaan Malaya merdeka, itu sama ada dengan menemuinya terus atau menghantar buah fikiran atau memorandum masing-masing kepadanya.

Banyak badan dan orang perseorangan telah mengambil kesempatan menghantar memorandum masing-masing atau datang sendiri menemui suruhanjaya itu. Antara yang paling banyak menyerahkan memorandum kepada suruhanjaya berkenaan ialah golongan orang Cina yang berada di luar MCA. Badan-badan atau pertubuhan- pertubuhan Melayu, selain daripada UMNO, kebanyakannya tidak merasa penting dan tidak melakukan sepertima yang dibuat oleh orang-orang Cina.

Suruhanjaya Reid telah meminta parti-parti politik, pertubuhan, persatuan dan orang awam supaya menghantar memorandum atau cadangan mereka mengenai corak perlembagaan yang dirancangkan itu. Suruhanjaya ini bukan sahaja menerima memorandum daripada pelbagai kaum di negara ini tetapi juga mendengar secara khusus tuntutan tertentu seperti tuntutan kaum Cina yang dilakukan oleh Tun Tan Cheng Lock di rumah beliau di Melaka. (Lihat gambar kenangan Tun Tan Cheng Lock yang tersimpan dalam Arkib Negara)

Sebagai sebuah parti Melayu yang bertanggungjawab, UMNO tidak bertindak secara bersendirian tetapi melalui perundingan meja bulat dalam Perikatan (BN) dengan kaum Cina dalam MCA dan kaum India dalam MIC. Ketiga-tiga kaum yang terbesar itu telah bersetuju dengan terma rujukan suruhanjaya perlembagaan yang ditetapkan oleh Kerajaan Inggeris dan Raja-raja Melayu seperti berikut:

· Mengekalkan kedudukan Raja-raja Melayu sebagai raja berdaulat dalam negara demokrasi berparlimen.

· Memelihara kedudukan istimewa orang Melayu sebagai penduduk asal negara ini.

· Memberi kerakyatan kepada orang bukan Melayu berdasar Jus Soli

· Islam sebagai Agama Persekutuan tetapi memberi kebebasan penganut agama lain menjalankan upacara agama dan kebudayaan masing-masing.

· Bahasa Melayu sebagai agama rasmi tetapi memberi kebebasan mengguna bahasa suku kaum masing-masing secara peribadi.

Persetujuan orang Cina dalam MCA dan orang India dalam MIC mengenai perkara-perkara tersebut di atas sebagai Sosial Kontrak yang kita perkatakan sekarang. Tuntutan persekutuan orang Cina dan orang India yang lain tidak mempunyai asas yang kukuh dan oleh sebab itu Suruhanjaya Reid tidak menerima saranan mereka. Apa yang dituntut oleh kaum Cina dan kaum India sekarang adalah mengulangi tuntutan yang dibuat oleh pertubuhan mereka yang terdahulu. Tuntutan itu tidak berasas, malah hujah mereka yang menyanggahkan keputusan yang dibuat oleh Perikatan itu pun tidak berasas.

Semua pihak harus mencari pengertian dan memahami apakah yang dimaksudkan dengan istilah Sosial Kontrak. Mengikut pakar bahasa Prof Emiratus Dato’ Dr. Nik Safiah Karim dari Universiti Malaya bahawa sosial kontrak itu bermaksud ‘Kesepakatan yang diabadikan oleh sejarah mengenai norma hidup bersama pelbagai kaum dalam negara berbilang kaum dan agama seperti Malaysia. Persepakatan itu dicapai secara sukarela melalui perundingan dan dianggap ‘binding’ untuk generasi seterusnya.